Marathon

Over deze sport

Natuurijs. Het is het magische woord dat het hart van de marathonschaatser sneller doet kloppen zodra de temperatuur langer dan een paar dagen onder het vriespunt blijft. Wordt het ijs dik genoeg om er wedstrijden op te kunnen rijden? Voor de doorgewinterde marathonschaatser gaat er niets boven de romantiek van rijden in de buitenlucht, inclusief de wind en sneeuw die de rijders teisteren en scheuren in het ijs die ontweken moeten worden. Wie als eerste over de finish komt is een held. Wie een Nederlands kampioenschap op zijn naam schrijft, of in een echt strenge winter de Elfstedentocht, gaat voor altijd de geschiedenisboeken in.

De oorsprong van marathonschaatsen ligt in het schaatsen van lange afstanden op natuurijs, waarvan de Elfstedentocht natuurlijk het meest tot de verbeelding spreekt. Omdat natuurijs in de winters van de jaren zeventig uitbleef, kwamen er steeds meer marathonwedstrijden op kunstijsbanen. Geleidelijk ontstond zo een wedstrijdcyclus die uitgroeide tot een landelijke Marathoncup. Een uitstekend duurvermogen is voor de wedstrijdrijder geen overbodige luxe: wedstrijden beginnen meestal bij een afstand van 60 kilometer en zijn soms zelfs 100 of 200 kilometer lang. Op natuurijs worden Grand Prix-wedstrijden georganiseerd in Oostenrijk (Weissensee), Zweden en Finland, en als het vriest natuurlijk ook in Nederland. Op het hoogste niveau strijden 250 rijders en rijdsters om de cup. Daarnaast zijn er 10.000 rijders die hun eigen marathons in de regio’s en op de eigen kunstijsbaan rijden.